Kropki, kreski...

Wypadałoby wytłumaczyć to dziwne zjawisko przeniesienia i znacznie większego wkładu w powstanie mojego kolejnego śmietnika myślowego, niż dotychczas. 

Obiecałam sobie, że będzie inaczej. 

Chcę zobaczyć zmiany, uniknąć wstydu, nasycić się sobą, nasączyć wiedzą i czuciem. 

Dziwnie tak w nowych progach, a z drugiej strony u siebie, jak nigdy. 

Nie boję się, nie było źle.

 

Miałam, mówiąc szczerze, zacząć jakoś tak szumnie i dumnie, 

ale może to lepiej, że zmienności mi nie brak.

Tęsknię za śpiewem ptaków, dość mam szumu samochodów i mokrych chodników, 

zimnego nosa, samotności.

Ostatnio kłębi się we mnie wiele myśli, spostrzeżeń. Piszę i kasuję, piszę i kasuję.

Nadaję się, lecz chyba nie dziś, a przecież w mojej dzisiejszej tułaczce z każdym krokiem wbijałam sobie skrupulatnie do głowy te wszystkie słowa, by ich nie zapomnieć.

I nie zapomniałam, tylko ucierpiała jakość, zdolność przekazu.

Postaram się rzadziej przeklinać.

Utwierdziłam się w braku chęci posiadania pekińczyka w przyszłości.

Oto się rodzi wobec świata

nowa bajka, nowy sen.

rozszyfrowuję, uczę się bezszelestnie,

a głos w środku 

coraz donośniejszy.

"O siebie, o jutro, o nas"

Ja także.